Ruim zeven was ik en mijn ouders verhuisden van een gezellig dorp naar een gehucht in de Zaanstreek, daar stond de tijd nog stil, een prachtige ophaalbrug aan een kettingen, inktpotten in je bankje van de school en schoolkinderen die een afkeer hadden van de meest normale dingen.
Ik kwam ook als een normaal ding, een klein, spichtig, beetje verlegen meisje, onbevangen, die eerste schooldag op mijn nieuwe schoolplein en dadelijk probeerden men mij uit, schelden en joelen en denkbeeldige flitsspuiten werden op mij gericht om mijn “beesten” te doden, maar ik ben ongevoelig voor deze malligheden en deed alsof ze lucht waren en stapte gewoon over de pestkoppen heen en al spoedig had ik veel vriendjes en vriendinnetjes en nog meer kinderen die chocolade met mijn deelden, want veel papa’s in het gehucht werkten bij Verkade en dan mochten de brokken mee naar huis en geloof me, de brokken die niet voor de verkoop bestemd zijn, smaken het best van al.
Marijke was een schat van een meid die op een prachtige boerderij woonde en vaak mochten wij er allemaal spelen, maar het gekke is, op school werd Marijke geplaagd, ik kende het ritueel, schelden, spugen en de flitsspuit en haar maar achterna jagen. Ze joelden, je stinkt naar stront! (het was lekkere boerderijlucht) Marijke werd boos en riep dingen terug en zo bleef het pesten in stand, voer voor de raddraaiers.
Op een dag vertelde juf dat Marijke een vreselijk ongeluk had gehad, het paardje waar ze op reed, was gevallen en was op Marijke gestapt, Marijke haar bekken en nog veel meer was verbrijzeld.
Maanden revalideren na zware operaties en eindelijk daar was ze weer, ze liep niet meer als een jonge hinde, maar haar lieve schaterlach en alles wat haar zo eigen maakte had ze behouden.
Marijke kreeg twee zonen en werd ongeveer veertig jaar en heel vaak denk ik aan haar, die mooie ogen en stem vergeet ik nooit, ze was bijzonder, grappig en erg lief en ik vraag me af, telkens weer, heb ik haar vroeger wel genoeg geholpen? Heb ik het wel genoeg voor haar opgenomen?
Gek hè, ik weet nog zo veel, maar dit weet ik niet meer, dus ik ben een beetje bang, dat ik het bewust vergeten ben.
Zilver. (Voor Marijke een schat van een meid, die zo uit een boek had kunnen lopen)
Het straatje van Zilvertje. 
Hey Zilver wat een leuk verhaal. Heb je soms ook foto’s van de tijd dat je op de lagere school was en van Marijke. Het zou mooi zijn om foto’s te kunnen zien.
Je hebt haar vast genoeg geholpen anders zou je niet op de boerderij zijn uitgenodigd.
Later blijkt dat je haar uit het oog verloren bent, maar dat is met zoveel mensen…door de loop der tijd…dat je die uit het oog verliest. Dat heb ik ook wel. Van mijn lagere schoolperiode zie ik praktisch niemand meer.Reactie is geredigeerd
He, Zwollywood, ik ben daarna zo vaak verhuisd, maar langzaam kom ik veel mensen weer tegen, ik was op mijn zestiende al het huis uit, dus dan mis je alle nieuwetjes en wie met wie trouwt. Ergens heb ik een foto van haar, maar het is net als met al die andere jeugdfoto’s, waar?
Marijke haar jonge dood heb ik me erg aangetrokken, maar ik weet alleen dat ze dood is, meer niet, ik ga haar deze zomervakantie zoeken op het kerkhof van het gehucht, ik heb mijn klus nog niet af en dan neem ik een mooi plantje mee en nu schiet ik vol.
Leuk Zilver!
Graag gelezen op deze ochtend ! 🙂
ScrambleX, voor mij is het niet leuk, het is een weemoedig gevoel en een plekje op mijn ziel, heb ik haar wel voldoende geholpen?
Wat zou ik nog graag met haar willen praten, luisteren hoe het haar is vergaan en vertellen wat er in mijn leven is gebeurd en lachen samen, veel lachen.
Ga maar naar haar graf, met een bloemetje…en vraag nog maar aan haar of je haar wel genoeg geholpen hebt….en luister naar het antwoord…het antwoord dat je zal bereiken in de wind……of later..
In ieder geval is het goed dat je haar graf gaat bezoeken….maak ook maar een foto van haar graf…al is het alleen al om het te hebben als herinnering aan een leuke jeugdvriendin.
he wijf,
twijvel toch niet altijd aan je zelf of je genoeg hebt gedaan, ik weet wel beter en zij ook hoor.
lieverd vrije dagen zijn om te genieten van mooie dingen en het weer is al zo treurig, probeer jij nog even je zonne dansje met een aria erbij?
Au,dat schrijnt….met alles van nu terugdenken aan toen, en dan opeens voelen hoe het was….
Lieve groet, Coby
Ik kom zelf ook uit een kleine provicieplaats en maakte in m’n kindertijd mee dat klasgenoten, schoolgenoten (ernstige) ongelukken kregen op de boerderij of in een werkplaats. Klasgenoten Jos in de smidse van zijn vader. Dus ik kan me je relaas goed indenken.
Zwollywood, ik hoop dat ik haar nog vind.
Tamara, je bent lief. Het drie keer op mijn kop gestaan, regendans, met de Zilveren Verder shuffle, maar nog steeds geen zon.
Coby, zo is het, veel lieve groetjes terug.
Klaverblad, dus jij herkent het, ja, Marijke is zo jong gestorven en ik ben haar uit het oog verloren, ik hoop dat haar kinderen het goed maken.
Marijke – zo heet mijn dochter ook. Wordt niet gepest, maar een beetje verlegen – klopt !
Het is een prachtige naam Ramirezi en ik was verlegen, Marijke niet hoor, dat was zo een lekkere woelwater.
beste Zilver,
Wanneer heb je genoeg gedaan voor iemand? Zo’n vroege dood komt hard aan.
Met groet
Dag Petrus, ja, goede vraag, ik ben bang dat ik te kort heb gedaan. Ja, jong he?
Wat mooi van je, dat je haar gaat zoeken, na al die jaren. Je bent pas dood als je vergeten bent…
Mooi dat je dat hebt geschreven voor Marijke, ik vermoed dat jij lief bent geweest voor Marijke :-))
De weemoed van je ziel, leuk om te lezen.
Zeker heb je genoeg voor Marijke gedaan! Vast! En daarbij kunnen we ook niet helemaal iemand gaan beschermen. De persoon zou veel te kwetsbaar worden. Het is nodig voor iedereen om zelf wat weerbaarheid te hebben.
Mo, ja, ik denk nu aan dat liedje van Bram, Marijke is een van vele die ik in mijn hart heb, mijn levenlang.
Heer-Lot, ja, dat wel, ik was dol op haar, maar of ik genoeg voor haar ben opgekomen, dat weet ik niet meer, ik hoop het zo, ik weet wel, dat ik nooit vrienden ben geworden met de plaagkoppen, nooit en het fijn vond met Marijke.
Theo, nu de Suikerhartjes groter worden, komt er voor het eerst in mijn leven meer tijd voor mezelf, ik heb vijf kinderen opgevoed en altijd gewerkt, dus dat is een klus (wel een mooie) nu bezinkt alles in de ziel, ja, dat is het.
K, je hebt altijd een wijs antwoord klaar, is ook zo, maar lang wist ik alles nog in de puntjes, maar na een ramp in mijn gezin, 2005, ben ik veel vergeten, een gat in mijn geheugen, schijnt erbij te horen, ik weet nog vlagen. Maar ik zal weinig op mijn geweten hebben in die bijna 50 jaar, wel wat hoor! Maar soms is niks of te weinig doen ook niet goed, maar oke, ik ben gewoon schoon schip aan het maken denk ik en veel komt omhoog.Reactie is geredigeerd